Als iemand mij een aantal jaar geleden vroeg hoe ik de rest van mijn tijd zou willen invullen, dan had ik hier geen antwoord op. Dat raakte mij.
OVER OPRUIMCOACH DAPHNE
De weken vlogen voorbij, ik deed wat ik deed en dat was het eigenlijk wel. Totdat ik daar opeens een andere wending aan gaf. Terwijl het een gewone werkdag leek ging het anders dan anders. Ik liep vanuit het station in Amsterdam naar mijn werk, zei een aantal collega’s gedag die ik tegenkwam op de gang, pakte onderweg naar mijn werkplek een kop koffie en in plaats van dat ik achter mijn bureau ging zitten liep ik rechtstreeks naar mijn manager en zei; ‘ik stop er mee’. Ik kon er niet meer omheen.
Ik nam het heft in eigen handen, na 20 jaar evenementen organiseren had ik van de een op andere dag geen baan meer. Spannend, maar het voelde ook meteen alsof ik een stuk dichter bij mezelf kwam. Elke dag ging ik naar buiten. Heel wat kilometers heb ik afgelegd en er ontstond iets van ruimte, maar nog lang niet genoeg. Van buiten ging mijn aandacht naar binnen. Letterlijk. De kasten in. Opruimen, ontspullen, alles op orde brengen. Jeetje, wat voelde dat fijn en ik vroeg me steeds af waarom ik dat niet eerder gedaan had.
Ik ben van mezelf al opgeruimd en georganiseerd, maar ik had toen nog niet meteen in de gaten wat ik aan het doen was. Versimpelen. En dat werd de basis van waaruit ik verder kon. Vooruit kijken, doen wat ik nou echt wilde. Ik werd professional organizer, oftewel opruimcoach.
Niet wetende dat ik de basis die ik toen creëerde op een gegeven moment heel hard nodig zou hebben. Niet lang na het volgen van de opleiding en het starten van een eigen bedrijf werden mijn vader en mijn zoon ziek en binnen 9 maanden moest ik van allebei afscheid nemen. Daar waar het loslaten verweven is met mijn werk, stond ik er opeens zelf middenin.
We weten niet wat morgen ons zal brengen, maar nu ik zelf heb ervaren dat als je aan het roer blijft staan van je leven, je het zo inricht dat je zorgt voor ruimte je ook veerkracht kunt ervaren om vooruit te kijken.
